Jean Pierre Rawie

Ouderdom en de dood. Voor wie dat alles te somber is: zij lezen maar iets anders.
Rawie is in deze bundel goed op dreef en laat weinig ruimte voor de zonzijde van het leven:……………
‘je raakt de mensen en de dingen kwijt,
tot je het leven langzaam voelt verglijden
en deel wordt van het raadsel van de tijd’.

Na het overlijden van zijn moeder ziet hij:
…..
‘Een zevental dozen en zakken,
een leven van negentig jaar
liet zich in een paar uur verpakken,
het was in een halve dag klaar’.

En er is natuurlijk ook de verzuchting waarom we het leven zo ingewikkeld hebben gemaakt, in “Som’ rekent hij af:

‘En huis, al veertig jaar,
een vrouw, een kat,
dezelfde vriendenschaar,
dezelfde stad.

In duizend straten maar
één enkel pad
te gaan. En dat je daar
genoeg aan had.

Een mooie bundel.… (altro)