Stanisław Pagaczewski

Siedemsetletnia Warszawa jest dziś w przeważającej części miastem nowym. Zniszczona z premedytacją w latach II wojny światowej przez hitlerowców, została wskrzeszona z gruzów wolą i wysiłkiem swych miesz?kańców, spontanicznym działaniem całego społeczeń?stwa. To dla nas i dla przyszłych pokoleń zrekonstruowano z pietyzmem jej zabytki, odtworzono z gruzów dawny jej kształt, rozszerzono kilkakrotnie jej granice. Zbudowano wielki przemysł, gmachy instytucji pań?stwowych, organizacji politycznych i społecznych, placówki służby zdrowia i kultury, trasy komunikacyjne i stadiony. Nie zapomniano też o tym, co żyje w naszej pamięci, co tworzy historię, co stanowi pomost między przeszłością a teraźniejszością, co jest wartością nad?rzędną. Nie zapomniano o umiłowaniu ojczyzny, boha?terstwie, poświęceniu, pracy i cierpieniu ludzi, którzy to miasto tworzyli przed nami, dla niego pracowali i za nie oddali życie. Wszystkie te wartości, bliskie tym, co odeszli, i bliskie nam, wpisano w kamień i spiż. Wiele głazów, tablic i napisów, nazywanych pamiątkowymi, znajduje się na terenie miasta. Spotkać je można wszędzie: zarówno na ścianach reprezentacyjnych budowli Śródmieścia, jak i w najbardziej odległych zakątkach peryferyjnych dzielnic, w cienistych alejach parków i na balustradach mostów, wśród nadwiślańskich wierzb i na przydrożnych trawnikach. Różne wyrażają treści, różnym poświęcone są sprawom, ale wszystkie ustawiono lub wmurowano po to, by świadczyły o naszej tożsamości.… (altro)