Gerhard Meier (1) (1917–2008)

Twee mannen wandelen langs de rivier, de Aare. Baur mijmert en spreekt erop los, associatief met wat hij observeert. Bindschädler luistert. Regelmatig bespreekt hij de kunsten : muziek, literatuur, toneel...Maar hoofdzakelijk is het de dood, het verderf en de vergankelijkheid die de basis vormen van zijn gefilosofeer. Vandaar ook de titel van het boek: 'Dodeneiland', het land van hun herinneringen, het land dat geweest is. Het beeld van het Dodeneiland is geleend van een 19° eeuwse schilder. Heel veel herhalingen en vermeldingen van overlijdens, kerkhoven, graven...
De schrijfstijl werkt hypnotisch, bezwerend alleen al door de herhalingen. Er zit een ritme in de tekst. Het geheel komt zintuiglijk over en vrij lyrisch. Het boek, zonder plot, is te vergelijken qua stijl met het werk van Walser, Bernhard en ook Becket. Ook denk ik aan Fosse. Het boek is een ideeën- of een metafysische roman. Erg goed literair boek!… (altro)

I keep trying to read 'walking novels' and I keep glazing over after about ten pages. Perhaps if I knew more about the Swiss and their cities and, particularly, the outsider artist Meier's characters spend much time pondering, this would have been more interesting; as it was, the translation seems a little graceless, the topics discussed not all that gripping, and most of my reading experience can be summed up in the thought "I'd rather be reading x," where x can be, at best, Thomas Bernhard or Josef Winkler or Robert Walser and, at worst, W. G. Sebald (whose work I'm not very interested in, though I know many are).

Unfortunately, this makes Isle of the Dead sound more interesting than I found it. If nothing else, I learned about Jozef Lurka.

… (altro)