Ibrahim R. Ineke

Amper een idee waar deze duistere strip over gaat en welke geesten en spoken erin tot leven gewekt worden, welke zonden er worden beleden, welke misdaden verzwegen - maar die mist van onbegrip (dat mogelijk door het lezen van Jean Ray's boek ooit eens zal oplossen) doet weinig of niks af aan de kwaliteiten van de tekeningen, subtiel, donker en angstaanjagend, vochtig en modderig als de grond moet zijn waar dat huis uit oprijst, tezelfdertijd scherp en kil als de spiegelscherven die op vrijwel elke pagina glinsteren.… (altro)

Amenra
Jean Ray was de nom de plume van Raymond Jean Marie De Kremer. Het bekendste werk van de Gentse veelschrijver (meer dan zesduizend teksten!) is Malpertuis. Het is onder andere door Hubert Lampo vertaald in 1970 en in 1972 verfilmd met Orson Welles in de hoofdrol als Cassavius, de heksenmeester die er in slaagde de Griekse goden aan zijn wil te onderwerpen.

De roman zélf is al vrij hermetisch, niet in het minst door zijn opbouw. De roman verzamelt fragmenten van dagboeken, brieven en geschriften die verhalen over de verschrikkelijke gebeurtenissen die zich in huize Malpertuis afspeelden. We hebben het boek opgevraagd in de lokale bib, helemaal doorgelezen, en we waren er wild van. Wat een sfeer, wat een doem die opsteeg uit de pagina's! De roman is een meesterwerk van suggestie en onthult zo min mogelijk terwijl het ze hard mogelijk de spanning opdrijft.

Maar er is helaas een maar... Inekes vertolking, want zo noemt hij het, geen stripbewerking maar een vertolking, is nog obscuurder. Zijn grafische aanpak is overweldigend. Met gemengde technieken blaast hij ons recht uit de sokken, maar ondanks het feit dat we de roman gelezen hebben, kunnen we niet volgen wat er gebeurt. Snel wordt het dan 'mooie prentjes kijken'. Wat niet zo goed is voor een strip. Maar is het wel een strip? We durven er geen oordeel over vellen, laat staan iemand die nog nooit van de roman gehoord heeft deze aan te raden.

Feit is dat we deze nog vaak gaan doorbladeren, terwijl we vertwijfeld in de haren krabben en fronsen... Het is een beetje als een plaat van Amenra* beluisteren: geen idee waar ze over staan te schreeuwen, maar het houdt ons niet tegen om ze te draaien.

We blijven deze Ineke in de gaten houden, maar ons dunkt dat zijn aparte aanpak van het medium strip het medium snel zodanig zal vervormen en naar zijn eigen inzichten bewerkt dat de meeste striplezers hier niets mee aan kunnen.

* Band uit Kortrijk die in haar genre wereldtop is.
WIM DE TROYER --- mei 2018… (altro)

Less is more

Colin Chapman, de ingenieur en oprichter van Lotus zijn filosofie was steeds "minder is meer". Wanneer je een racewagen lichter maakt, wordt hij sneller. Dat idee, dus.

Ibrahim R. Ineke lijkt deze filosofie ook gebruikt te hebben voor zijn nieuwste werk "Eloise". In plaats van alles uit te leggen heeft hij zijn verhaal uitgepuurd, en alle overbodige informatie weggelaten. Het is aan de lezer om zelf zijn weg te zoeken tussen de beelden.

Eloise is een jong meisje dat verhuist en noodgedwongen de plekken die haar fantasie voedden moet inruilen voor andere droombeelden. En die zijn niet van het David De Boskabouter kaliber. Ze zijn duister en grimmig, en tonen een wereld die zich net onder het zichtbare bevindt. Intuïtie en verbeelding, dromen en angstbeelden, ze zijn even aanwezig als de werkelijkheid van u en mij voor Eloïse, en herinneren ons er aan dat een kind de wereld helemaal anders beleeft dan we dat nu als volwassene doen.

Het boek is deels geïnspireerd door Children of the Stones en The Owl Service, tv-series die we hier niet kennen, maar die in Engeland een diepe indruk hebben nagelaten op hun publiek. Children of the stones staat zelfs geboekstaafd als de griezeligste tv-serie voor kinderen ooit.

Ineke is er echter niet op uit om ons te doen griezelen, maar om onszelf doen vragen te stellen. Niet helemaal zeker of we die kunnen beantwoorden, maar een kunstwerk is ook maar pas geslaagd als je er naar blijft kijken. En daar is Ineke helemaal in geslaagd.… (altro)