Frederik Hautain

Meisjes van Medusa. Scenario: Frederik Hautain. Tekeningen: Lode Peeters.

Ik kreeg deze graphic novel gisteren in mijn brievenbus. Ik piepte er al even in, had ik niet moeten doen; ik begon direct te lezen en kon niet meer stoppen. Vanochtend las ik het boek al uit. Dat zegt veel hé!? Het leest als een trein, is spannend, mysterieus en origineel. Enne, het einde zou er wel eens op kunnen wijzen dat er een vervolg komt: woehoe!

Ik wou dit boek om verschillende redenen lezen: meisjes, coming of age, het ontdekken van je seksualiteit, het omarmen van je lichaam, de zee, ballet,…Al deze onderwerpen zijn ‘mijn ding’. Ik werd niet teleurgesteld. Er komen geweldig toffe (knappe) personages in voor, en ook irritante. Vele kleine en grote details zijn herkenbaar. Het verhaal is spannend en invoelbaar.

Meisjes van Medusa is een ode aan de kracht van vrouwen, dat kan ik alleen maar toejuichen! Ik vraag me wel af of het verhaal (in woord en/of beeld) nog krachtiger had geweest met enige vrouwelijke inbreng…

Als er een vervolg komt zit ik klaar op de eerste rij!… (altro)

Twintig jaar geleden
We zijn op de redactie steeds op zoek naar jong talent, want iedereen kent de gevestigde waarden toch al. Het is voor ons af en toe een waar genoegen om een jonge tekenaar of scenarist te ontdekken bij het begin van hun carrière, al was het maar om pedant op stripbeurzen andere liefhebbers kleinerend toe te spreken met boutades als "Ik vond ze twintig jaar geleden al heel goed". En ook omdat het gewoonweg zo razend spannend en interessant is. Wat gaat hij/zij doen, wat hebben ze in hun mars? Blijf je erin geloven als het eens tegenvalt? Het is een beetje zoals supporteren voor een voetballer en zeggen dat hij je al is opgevallen bij de preminiemen. Je koopt er niets mee, maar ondertussen heb je mentaal weeral een pluim op je hoed gestoken.

Een van de talenten die we al even volgen is Hanne Dewachter. Je kent haar misschien door haar webcomic dorktoescomic.com. Ze viel ons op door haar brutale eerlijkheid, haar enorme anatomische kennis (check die schetsen!), en haar kennis van opbouw en spanningsbogen. We interviewden haar al eens, en stiekem brachten we in gedachten al een oormerk aan bij de fiche "Dewachter, Hanne" zijnde "zou weleens potten kunnen breken".

Frederik Hautain was dan weer de blinde vlek. Bijna vijftien jaar aan het roer van de comicnieuwswebsite Broken Frontier, dat is niet niks. En toch kenden we hem niet. Al mogen we te onzer verdediging aanbrengen dat we vooral in Europese strips en beeldverhalen geïnteresseerd zijn en Broken Frontier zich vooral op comics richt. We pikken weleens een Mignola mee, maar er is gewoon te veel om álles te volgen. Sorry, Frederik. Sorry. En nu is er De Walvis. De eerste samenwerking van de twee.

Egbert wordt veertig jaar en heeft dé kans op de liefde gemist. Of dat denkt hij toch. Hij voelt zich eenzaam en ziet zich veroordeeld tot een leven alleen zijn en smachten naar een vrouw die hem toch niet ziet staan. Het verhaal begint vrij rechttoe rechtaan, maar gaat dan plots de magisch-realistische toer op. Plots ziet Egbert een walvis door de lucht vliegen. Nu zou hij dat kunnen afdoen als een hallucinatie, maar dan blijkt plots het geraamte van een walvis verdwenen uit het natuurhistorisch museum. En dan begint het verhaal op volle toeren te draaien...

Wie een verhaal verwacht waar alles mooi in een pakje afgeleverd wordt op het einde: gelieve zich te onthouden. Je zal zélf je gevolgtrekkingen moeten maken, je zal zelf wat moeten meewerken.

We kunnen hier kort en duidelijk over zijn: De Walvis is een prima strip. Alles werkt, alles staat op zijn plaats. Dewachter houdt zich duidelijk in, en houdt zich (misschien wat onterecht) aan wat klassiek als een strip wordt aanzien. De grafische experimenten van haar webcomic laat ze nu achterwege. Voor een eerste kennismaking met haar werk, met een grotere doelgroep in het achterhoofd, is dat zeker te rechtvaardigen, al willen we haar hier ook aanmoedigen om grafisch zich vooral niet in te houden. Less is more, dat kan allemaal wel zijn, maar je vraagt Jimi Hendrix ook niet om akoestisch te spelen.

Als we echt met het slagersmes van de verjaardagstaart op de keel worden gedrukt en verplicht worden iets negatiefs te zeggen: het citaat van Live op de eerste pagina. Twintig jaar geleden vonden we dat al de slechtste band aller tijden.
WIM DE TROYER --- februari 2019… (altro)