Natan Gross

About a year after the [Adolph] Eichmann trial, director and local industry pioneer, Natan Gross, explores the traumas of the Holocaust for the first time in Israeli film. Actor, Shimon Yisraeli, himself a pioneer of one-man shows on Israeli stages, wrote and spearheaded this one-man film which tells the story of Holocaust survivor, Emmanuel, who works as a security guard on a construction site where he grapples with all the memories of those dark times that come flooding back: the train journey, the Dachau death camp, his murdered paramour, and his former friend, Hans, who joined the Nazis and killed his father. He shows up at his childhood home where Hans now lives: following an encounter with a vicious dog, Emmanuel finds shelter in the house cellar where he bides his time – remembering, hallucinating, and working up an appetite for revenge. The Cellar won the Best Feature Film Suitable for Young People award at the Berlin International Film Festival. (fonte: Jerusalem cinematheque)… (altro)

Film koncentruje się na przeżyciach grupy dzieci ocalałych z Zagłady Żydów, które znalazły się pod opieką żydowskiego sierocińca w Helenówku, celem ukazania traumy przeżywanej przez naród żydowski w Europie Wschodniej.

Film rozpoczyna się widokiem osieroconych dzieci i dyrektorki sierocińca (w tej roli Niusia Gold) stojącej przy ulicznym billboardzie reklamującym przedstawienie dwóch znanych żydowskich komików Szymona Dżigana i Izraela Szumachera. Dzieci błagają dyrektorkę, aby pozwoliła im uczestniczyć w przedstawieniu, a ona poddaje się ich prośbie pod warunkiem, że podczas przedstawienia będą cicho. Podczas przedstawienia komicy wykonują skecz o okupowanych przez nazistów gettach. Na dzieciach nie robi wrażenia przedstawianie życia w getcie, a przedstawienie zostaje przedwcześnie wybuczane i zakończone. Następnie, przepraszając wykonawców w ich garderobie, dzieci wyjaśniają, jak naprawdę wyglądało życie w getcie i wykonują krótką interpretację śpiewów, których używali do żebrania o kupony żywnościowe w getcie. Komicy mają mieszane uczucia co do tego, jak zareagować na ponury realizm zachowania dzieci, ale następnego dnia zgadzają się pójść do sierocińca, aby dowiedzieć się więcej o przeżyciach dzieci.

Następnego dnia komicy ruszają w stronę sierocińca, omawiając swoje obawy co do tego, co znajdą i propozycje przerobienia swojego skeczu. Odpocząwszy w trakcie drogi, komicy spotykają żydowskiego rolnika, który mówi im, że wszyscy Żydzi w okolicy otrzymali ziemię, zwierzęta gospodarskie i narzędzia, gdy tylko zostali wyzwoleni z obozów przez Armię Czerwoną. Rolnik oferuje podwiezienie ich wozem do sierocińca. Komedianci przyjeżdżają, gdy dzieci grają w piłkę nożną, a w końcu wszyscy wchodzą do głównego budynku sierocińca, by zjeść posiłek[4].

Gdy dyrektorka wita przybyłych gości, Szumacher zwraca się bezpośrednio do dzieci, twierdząc, że on i jego partner są tam, aby „uczyć się od nich”. Następnie prosi ich o zainscenizowanie numerów choreograficznych ku uciesze reszty młodocianych. Kiedy już wszyscy się oswajają z gośćmi, komicy ponownie zwracają się do nich, tym razem przedstawiając własny spektakl oparty na Kasrylewce Szolema Alejchema, historii miasta ogarniętego bezczynnością w obliczu zagłady.

Po swych wirtuozerskich występach komicy pytają dzieci, czy widziały jakieś prawdziwe pożary; ochotnicy zgodnie wykrzykują, że widziały, zwłaszcza gdy Niemcy spalili warszawskie getto. Próbując zrozumieć liczne opowieści dzieci, komicy proponują konkurs, w którym każde z dzieci odtwarza swoje przeżycia, ale reżyserka ucina propozycję i odsyła dzieci do łóżek. W zbiorowej sypialni Szumacher śpiewa dzieciom przedwojenną piosenkę o gołębiach, która powoduje u dyrektorki przygnębienie wspomnieniem własnych dzieci zaginionych w czasie wojny; w tym czasie dwie kucharki, emocjonalnie dyskutują o Zagładzie żydowskich dzieci. Pod koniec nocy obaj komicy gubią się w wielkim sierocińcu. Nasłuchują przez drzwi pokoi dziecięcych, jak dzieci opowiadają sobie nawzajem swoje historie o utracie bliskich i przetrwaniu. Każde dziecko dzieli się swoją traumą w serii retrospekcji. Nazajutrz dzieci przedrzeźniają na placu zabaw zachowania komików, ośmieszając wszelkie próby zrozumienia przez przybyszy traumy wojennej.… (altro)

Out of the more than three million Jews, who lived within Poland's border in 1939, only 300,000 of them were left alive at the end of the Second World War, many of those only surviving, because they fled deep into Soviet territory ahead of and away from the Germans' mobile execution squads. Two of these survivors were the famous Jewish comedians, Simon Dzigan and Israel Schumacher. Having spent the War in the USSR and not being personally exposed to the horrors of German occupation, the two return to Poland and decide to re-create the old classics of Yiddish vaudeville for a group of children at a Jewish orphanage in the outskirts of Lodz, a city which once housed one of Europe's largest ghettos and which managed to far outlive most of the other ghettos in Poland (most of the Jewish ghettos in occupied Poland were liquidated by late 1942; the ghetto in Litzmannstadt [Lodz] lasted until January 1944). The reception the comedians receive from the children is quite different than what they anticipated. Having miraculously survived the attempt to exterminate them, the children find this lighthearted re-enactment of one of Sholem Aleichem's works to be naive and frivolous. Eventually, the two sides "perform" for one another and, in doing so, a kind of therapy develops, permitting everyone the freedom to talk about the terrible memories of the past and to begin the process of healing. The film was meant to re-launch the Yiddish talkie, whose promising development in Poland was cut short by the German occupation. Alas, Our Children ended up marking its end; not a rebirth. The hostile situation which greeted most of the surviving Polish Jews returning to their homes led to a mass exodus, ironically with many of them transiting through or settling down in postwar Germany. This film, shot in Poland and meant to blossom there, had to be smuggled out and was not shown there until almost fifty years later. The re-enactments of ghetto life by the comedians, based on assumptions and stories, and the counterperformances by the children, which mirror reality much more accurately, are truly heartbreaking at times (example: after having placed a large group of children into the back of a truck earmarked to bring the children to their deaths, an SS man asks watching Poles whether any of them would like to buy one of the condemned. Suspecting a trick, a farmer cautiously hands over some money to the SS man, who, in turn, grabs a random child out of the back of the truck and tosses it like garbage into the mud at the feet of the villagers).

Though never marketed as a documentary, the "fictional" events of the film mirror the reality of the occupation and the situation in postwar Poland so accurately, that one could be forgiven for considering this unintended memorial to Yiddish theatre as a work of non-fiction. (fonte: rarefilmsandmore)… (altro)