Christian Godard

Få landskaber og samfund har så tydelig en form i min kulturelle bevidsthed som det vestlige USA i anden halvdel af 1800-tallet. Og det er primært amerikanske westerns og franske tegneserier, der har leveret de billeder, jeg ser for mit indre blik. Girauds Blueberry er selvfølgelig en stor inspiration, men lige så vigtige er Deribs serier om Yakari og Buddy Longway. Filmenes billeder og tegneseriernes billeder hænger selvfølgelig sammen – masser af Girauds tableauer er hentet ud af klassiske westerns – og tegneserieskaberne er selv fascinerede af vestens mytologi.

Manden som troede på Californien er i høj grad skabt på fascination, ikke mindst af den ensomme mand, der ofte var i forreste linje, når nyt land skulle udforskes og nye veje banes. Indledningen er en hyldest til pionerernes stædighed og udholdenhed. Det ligger mellem linjerne, at den mandetype er forsvundet i den moderne verden. I hvert fald er målet med albummet at riste en rune for en svunden tid med fire korte fortællinger.

Der er historien om en ung sagfører, der bare ikke kan lade en bisontyr være, selvom den er uhjælpeligt fanget i mudderet omkring et vandhul. Trods gode råd fra hans indianske følgesvend om at lade naturen gå sin gang og lade tyren dø med værdighed, sætter den hvide mand himmel og jord i bevægelse. Det ender selvfølgelig ikke godt. Det gør det heller ikke for den gamle Jed Walker, der har været med til at finde den oprindelige rute fra Utah til Californien og bare ikke kan leve med, at ruten er ved at lukke ned, fordi et afgørende vandhul er tørret ud. Jed, der er tegnet med John Waynes karakteristiske træk, vandrer ud i ørkenen, overbevist om, at kun han har evnen til at finde den underjordiske flod, der kan skabe liv i det tørre landskab.

De sidste historier handler på forskellige vis om kampene med indianerne. En ung soldat er dødeligt såret i et slag, og selvom han er blevet lam i benene, prøver han desperat at kæmpe sig hen i skyggen under en klippe. Stædigt kæmper han sig derhenad – og støder ind i en lige så såret indianer. Det bliver en sidste, desperat voldsudgydelse. Endelig er der fortællingen om en gammel, vanvittig mand, der hver nat ligger på lur bag sine hjemmebyggede volde for at holde stand mod de fremmede krigere til hans søn kommer tilbage.

Tegnestilen er typisk Derib – realistisk med vejrbidte ansigter, en kraftig streg og varme farver. Som sådan passer den perfekt til de fire historier om vestens skæve eksistenser. Det er et udmærket album med fine historier og interessante personer, men det korte format giver ikke nok plads til at folde temaerne ud.… (altro)

Mij werd de serie Axel Moonshine aangeraden door iemand die de serie in haar jeugd al in haar hart heeft gesloten en dat maakt het als dikke veertiger toch even voorzichtig de eerste bladzijden lezen. Een jeugdliefde kan immers de boel flink vertekenen. Maar ik kan zeggen dat ik met Axel Moonshine absoluut niet bedrogen uitgekomen ben.

Een strip die voor het eerst Franstalig uitkwam in 1975 en uiteindelijk 32 delen heeft gekregen waarbij men nu na jarenlange stilte nog denkt aan een laatste deeltje.
Het begin van de Axel Moonshine serie zet gelijk een heel nieuw universum neer waarin de spelers ieder een duidelijke plek krijgen. De machthebbers, het machtsspel en daarin Axel Moonshine die zo zijn heel eigen weg lijkt te gaan. In het begin staat hij nog in hoog aanzien maar op het einde is hij vrijwillig een banneling omdat hij liever zijn droom najaagt. En dat laatste is heel letterlijk.

De tekeningen hebben een bekende stijl voor de jaren zeventig en tachtig. Ook de verschillende science fiction werelden hebben het uiterlijk zoals we die uit die tijd kennen en nu ook nog wel zien. Veel extreem grote planten, dieren die uitvergrotingen zijn van wat wij kennen of samenvoegsels van voor ons bekende dieren.

Het personage Axel Moonshine sprak mij in het bijzonder aan. Hij is niet op het eerste gezicht een beminnelijk persoon. Maar al snel blijkt hij humor te hebben, is hij dapper als een held en ook zeer wilskrachtig. Hij doet wat hij in zijn hoofd heeft en niet wat hem voorgeschreven wordt. Hij voelt heel authentiek aan. Absoluut een personage waar veel karakterontwikkeling mee mogelijk zou kunnen zijn.

Ik ga op zoek naar deel 2.… (altro)

Omdat haar vriendje om het leven gekomen is bij een tragisch ongeluk heeft Oki gebroken met haar verleden en is ze als au pair naar Frankrijk gekomen. Na haar laatste avontuur komt Oki nu terecht in een privékasteel dat beschermd wordt door een veelvoud aan alarmsystemen en een overkill aan beveiligingsmaatregelen. De Corsicaanse eigenaar Tomasini is een smokkelaar van de oude stempel. Hij vraagt Oki of ze gezelschapsdame wil worden van Aurélie, zijn vijftien jaar oude nichtje dat erg te lijden heeft onder de dood van haar broertje. Haar oom heeft haar streng verboden het kasteel te verlaten. Waar Oki op dat moment geen idee van heeft is het wilde en gewelddadige karakter dat Tomasini de laatste jaren heeft laten zien. Omdat Aurélie het kasteel niet mag verlaten en ze geen vriendinnetjes heeft, vertrouwt ze haar belevenissen toe aan een dagboek. Al gauw blijkt het dagboek echter een aantal explosieve feiten te bevatten. Maar wat is realiteit en wat is fantasie?… (altro)