Edgar du Perron (1899–1940)

Een complex boek dat grofweg uiteen valt in drie delen:

-een verslag van het leven van de schrijver (of beter zijn alter ego Arthur Ducroo) in Parijs en Brussel.
-lange dialogen met literaire vrienden over kunst, de moderne tijd en een hele reeks andere onderwerpen.
-jeugdherinneringen aan Nederlands Indië.

Het laatst genoemde deel is verreweg het sterkste. Nuchter, eerlijk maar niet zonder lyriek beschrijft Du Perron zijn kind zijn en opgroeien in een nu volledig verdwenen wereld. Zijn wederwaardigheden in Europa zijn dan weer van wisselend niveau: soms treffend (bijvoorbeeld het portret van zijn moeder en zijn moeizame relatie met haar), maar niet altijd even beklijvend en af en toe zelfs ronduit langdradig. Met name Du Perrons liefdesleven en zoektocht naar de Ene -normaal toch een dankbaar onderwerp voor een semi-autobiografisch werk- kon mijn aandacht niet vasthouden. De lange, meer essayistische stukken en uitgebreide dialogen met bevriende intellectuelen zijn de zwakste schakel van dit boek. Ze halen iedere vaart uit het verhaal en variëren inhoudelijk tussen gedateerd maar interessant (de mening van de schrijver en zijn vrienden over het communisme en fascisme) en gedateerd zonder meer (Du Perron over de vrouw en seksualiteit: toen ongetwijfeld zeer vooruitstrevend, nu praktisch onbegrijpelijk).

Dit boek is een sleutelroman en in een uitgebreid, door Du Perron zelf geleverd notenaparaat kan men terugvinden wie achter welke naam schuil gaat. Niet echt mijn ding, maar wie ervan houdt, kan zich hier heerlijk uitleven.… (altro)