Mels van Driel

Toen ik dit boek aangekondigd en besproken zag in een aantal kranten wilde ik het meteen kopen, omdat ik erg geïnteresseerd ben in het onderwerp. De inhoud viel echter erg tegen. Mels van Driel focust zich op de bekende meningen over masturbatie die godsdienst en psychologie hebben voortgebracht. Zowel de opzet als de schrijfstijl van het boek zijn chaotisch te noemen, links en rechts wordt er van alles bijgehaald maar de logica hiervan ontging mij. Een culturele geschiedenis kun je het niet noemen, hooguit een persoonlijke schets.
Mels van Driel noemt masturbatie het grootste taboe. Dat klopt en deze publicatie bevestigt dit door het woord masturbatie in de ondertitel te vervangen door 'soloseks'. Je zal toch maar in de boekhandel betrapt worden bij de aankoop van een boek over masturbatie! Nee, soloseks klinkt nog wel maatschappelijk / sociaal verantwoord.
Er worden diverse 'recente' onderzoeken aangehaald: Shere Hite, Masters & Johnson, maar de resultaten worden niet echt uitgespit.
Het boek is is voorzien van tamelijk obligate illustraties. Vrijwel nergens zijn ze expliciet -- als er één onderwerp is waarover gemakkelijk expliciete en ook goede en historisch verantwoorde illustraties zijn te vinden dan is dit het wel. Kijk bij voorbeeld eens naar de Franse pornografie uit de 18e eeuw, de zogenaamde French postcards en de Uwe Scheid en Rosenberg collecties.
Tenslotte: er is in dit boek vanaf het begin een zeer nadrukkelijke focus op masturbatie (soloseks?) door homoseksuele mannen die gaandeweg begint te storen. Het lijkt er op of de auteur hier zijn persoonlijke voorkeuren teveel de overhand geeft. Ook de vrouwelijke masturbatie blijft onderbelicht.
Kortom: het is een aardig bedacht boek, maar mislukt door de slechte uitwerking. Ik blijf wachten op het definitieve boek over datgene dat 95% van de mensheid, inclusief mijzelf (en met veel plezier!) doet . Minstens vijf keer per week.… (altro)