Stevan L. Davies

Pf, wat een barokke wirwar van speculaties!

Het komt (denk ik) hierop neer. God (de Vader/Moeder, de Geest, degene die voorafgaat aan het Al) schept allerlei entiteiten en een soort van universum, bestaande uit eonen. Al deze zaken zijn goed. Maar een van de entiteiten, Sophia, gaat haar boekje te buiten en schept "zonder paargenoot" een entiteit. Dat wordt een misbaksel, een arrogante slechterik, een draak met leeuwenhoofd. Hij is de Hoofdarchont ofwel Jaldabaoth.

Zowel de goede entiteiten als Jaldabaoth scheppen een mens, respectievelijk Pigera-Adamas en Adam geheten. Over de eerste horen we in het vervolg niets meer. De tweede is gelukkig niet alleen maar slecht, maar aardt ook naar zijn grootmoeder Sophia (die blijkbaar ondanks haar misstap toch oké is). Voortaan woedt er in Adam en zijn nakomelingen een strijd tussen licht en duister, tussen kennis en onwetendheid, tussen het open hart en het harde, gesloten hart. Om de mens te helpen stuurt God (de Geest etc) een helper, namelijk zijn evenbeeld Christus.

Leukste stukje: Jaldabaoth en zijn helpers (demonen, engelen, krachten) maken de gevoelens van de mens. De hoofdgevoelens zijn pijn, genot, begeerte en angst, elk met hun eigen subgevoelens. Bij angst zijn dat: ontzetting, verlegenheid, doodsangst en schaamte. "Al deze hartstochten zijn zowel nuttig als schadelijk."… (altro)