Tobi Dahmen

Fietsmod door Tobi Dahmen

Ik ben niet zo thuis in de wereld van de stripverhalen, niet echt bekend met het jargon. Ik denk dat Fietsmob een graphic novel is en daar hou ik wel van.

Waarom dit boek mij aansprak is het autobiografische, de muziek, het opgroeien in een sub-cultuur. Coming of age-verhalen hebben bij mij ook altijd een streepje voor, ik ben nostalgisch aangelegd.
Er zit trouwens een cd bij dit boek, die kan dienen als soundtrack tijdens of na het lezen. Supertof idee.

Zelf ben ik opgegroeid in de jaren 90, ik was (en ben nog steeds) into hardcore dus is er veel herkenbaar voor mij aan Tobi’s verhaal. Nu heb je You Tube en Instagram en Wikipedia en weet ik veel wat nog allemaal. Toen moest je het doen met informatie die je verzamelde bij vrienden, uit cd-hoesjes, op concerten, in magazines. Tobi wil deel uitmaken van de undergroundwereld die voortkomt uit de Britse subculturen maar woont zelf in het saaie Duitse Wesel.
Zijn weg, zijn strijd, zijn zoektocht maar ook zijn vondsten, ontdekkingen, favoriete groepen,… alles komt aan bod in dit boek.

De tekeningen zijn duidelijk, helder en passend bij de stijl van de muziek, de tijdsgeest, het verhaal. Er is een immense aandacht voor details die dit boek bijna tot een muzikaal naslagwerk maken.
Fietsmod is geschikt voor wie nostalgisch terug wil kijken (met zijn eigen tienertijd in gedachten), wil mijmeren, wil bijleren (over een breed spectrum van muziek met alle details zoals kledij en kapsels), of gewoon zin heeft in een tof verhaal om even in weg te duiken.… (altro)

Amerikansk og britisk ungdomskultur har påvirket den ene generation efter den anden i hele verden. Her er fokus på ’modernisterne’, der voksede ud af en fankultur for moderne jazz i 1950’erne. Deres særlige kendetegn var en blanding af stilfuld påklædning, hård attitude (bl.a. signaleret med scootere) og stærk interesse for dansabel soul- og popmusik.

Tobi vokser op i 1980’ernes Vesttyskland i den lille by Wesel mellem Düsseldorf og den hollandske grænse. Han bliver hurtigt fascineret af sine forældres musiksamling, og som lidt af en outsider finder han sin identitet i tilværelsen som ’mod’. (I modsætning til mange af de andre får han aldrig en scooter som identitetsmarkør, så titlen refererer til, at han kører på cykel. Det vækker ikke den helt store begejstring på de scooter-træf han deltager i senere.)

Historien veksler mellem indledende kapitler om de skiftende ungdomskulturer, den voksne Tobis refleksioner efter en hård musikweekend og så den fremadskridende historie om opvæksten. Det er på mange måder historien om en ganske almindelig ung mand og hans skiftende relationer til både andre musikinteresserede. Interessen for piger er der selvfølgelig også, og som for så mange andre unge er festerne fyldt med sprut.

I periferien er hårdere stoffer, skinheads og almindelige kriminelle, men det er netop i periferien, så Tobi kommer aldrig i de helt store problemer. Fra start til slut er han der først og fremmest for musikkens skyld, og han er til hver en tid klar til at droppe piger og samtaler, hvis det rigtige soulnummer kommer på.

Tegningerne er holdt i enkle sort-hvide streger og runde former. Det passer fint til historiens relative uskyld og samtidig er detaljerne på plads i forhold til de markører, som selvfølgelig hører en ungdomskultur til.

Billedsiden er kort sagt velfungerende uden at være prangende, og det sammen kan siges om historien. Der er efterhånden mange selvbiografiske grafiske romaner, så der skal noget ekstra til for at løfte sig over mængden. Her er ikke den filosofiske dybde som Alison Bechdel viste i Bedemandens datter eller det ekspressive billedsprog, som David B. udvikler i Det store onde. Historien mindede mig mest om Craig Thompsons En dyne af sne, der også brugte alt for mange sider på at fortælle en lidt for almindelig historie.… (altro)