Paulien Cornelisse

Paulien Cornelisse ken ik van haar taalboeken (die ik wel aardig vond maar waar ik niet heel enthousiast van werd) en haar bijdrage aan de podcast De Eeuw van de Amateur (waar ik haar een bijzonder leuke bijdrage vind leveren door haar authenticiteit en haar kijk op de wereld). Deze dwarsligger had ik al wat langer in de kast staan maar ik durfde er niet aan te beginnen omdat ik bang was dat het tegen zou vallen terwijl ik de auteur als mens dus heel leuk vind. Eigenlijk net zoals wat ik bij Arthur Japin heb maar dat is weer een ander verhaal.

Het is vakantie, ik kan al maanden moeilijk lezen en ik dacht nou ja, dit zijn hele kleine hoofdstukjes dus dat gaat wellicht wél lukken. Het duurde even voor ik doorhad dat de hoofdstukjes niet op zich staan maar dat het met elkaar een doorlopend verhaal vormt. Een verhaal over Cavia die het dagelijks kantoorbestaan aan het overleven is. Er wordt geen duidelijkheid gegeven of Cavia nu een mens is, een cavia of een mengvorm. Mij spreekt dat wel aan. Het is een mooie manier om aan te geven hoe zij zich voelt.

Door mijn eigen ervaring op kantoor herken ik veel van wat Paulien Cornelisse beschrijft zoals hoe mensen met elkaar omgaan en de taal die er gesproken wordt. In dit laatste wordt haar liefde voor taaluitingen weer duidelijk. Maar interessanter vind ik de ontwikkeling die Cavia doormaakt. Geen grote schokkende gebeurtenissen maar Cavia van de eerste bladzijde is niet dezelfde als die van de laatste bladzijde.

Het is dan wel geen hoog literair werk maar ik vind het wel een hele krachtige schets van hoe we nu op kantoor met elkaar omgaan en daarmee ook voor een deel daarbuiten. Een interessante weergave van de huidige tijdgeest. Dus ja, verrassend wel.… (altro)