Lúcio Cardoso (1913–1968)

Inderdaad, dit werk kan men enigszins plaatsen naast het werk van een Dostojevski, maar met een groter gehalte aan pathos.
Hierbij vermeld ik dan dat ik niet erg hou van die eerder ongeremde , extatische Zuid-Amerikaanse uiting van smarten, tot zelfs in hun gedachtewereld..... Uiteraard doet dit geen afbreuk aan de culturele geplogenheden van Zuid-Amerika of de Zuiders volkeren. Hierin zijn de Russische schrijvers dan gematigder en geremder....hetgeen dan ook beter aansluit bij onze eigen expressieve wereld.
Het plot rolt erg knap uit de pen van Cardoso en op literair vlak is het zeker een meesterwerk. Vanwege de mij vaak storende exorbitante smartgevoelens is mijn waardeoordeel : 3/5 . GT 090123.… (altro)

Wow. This novel is an utterly lush, hyperventilating, humid, and vividly rendered story, of people tearing one another apart. I loved it. It's ridiculously emotional and yet it never tips into the merely melodramatic, because the language is so gorgeous, and because the happenings, well, they just keep happening--one unexpectedly vivid and tumultuous scene after another.

Quite apart from the story, the novel approaches greatness because of the very different voices in which the story reveals itself--in fragments of letters and diaries and accounts, told from the points of view of many characters, each with his or her own prejudices and gaps in knowledge. The voices range from the meticulous and somewhat timid voice of "the pharmacist," to the over-the-top, gothic proclamations of Andre'. Each voice is unique and each adds to the story in unexpected ways.… (altro)