Ahmed Bouanani (1938–2011)

Intrigerend boek. Waarschijnlijk geïnspireerd door de TBC-opname en behandeling in een sanatorium van de schrijver zelf (20 jaar voor het schrijven van dit boek). De eindeloosheid , de verblijfduur zorgt voor verwarring. Dit TBC-verschijnsel vinden we nog terug bij bvb Max Blecher, Thomas Mann (Toverberg)...
Ik wil hier niets vertellen over de inhoud, behalve dan dat we hier het leven zien van allerhande 'zieken', opgesloten in een 'ziekenhuis' en er ongelooflijk marginaal en armzalig verblijven met als doel: strijden om te overleven, zolang mogelijk én tegen beter weten in. Een medepatiënt licht even de sluier op als hij vermeldt dat : "..........niemand zelfs maar het kleinste stukje waarheid kent. Ik kan het afschuwelijke mechanisme laten zien dat het universum van de kliniek bestuurt. Dan zou geen enkele patiënt zoiets absurd nog slikken. Iedere dag bewijst hun nutteloosheid in het bestaan en dit versterkt een zekere hoop op een lichtpuntje! Waarom zouden wij hun dit vertellen, waarom dan zo dat laatste lichtpuntje afnemen?..."

-Duidelijk dat het boek gezien kan worden als een metafoor, van de samenleving in Marokko tijdens de dictatuur onder Hassan II. Deze werkelijkheid wordt niet beschreven.
-In het schrijven gebeurt géén plot of actie; maar de scriptie roept beelden op en een visuele belevenis
-Géén tijdsbesef
-Géén persoons- of karakterbeschrijving
-Wèl gevoelsbeschrijvingen met dromen en hallucinaties
-De schrijver constateert enkel, hallucineert mee, maar neemt nergens een oordeel. Geen stellingname.
-Is de schrijver wel in dit ziekenhuis OF is het enkel fictie tgv zijn vroegere TBC-opname?
-Het is een monoloog (met een paar conversaties). Het betreft een gedachtegang.

Men zou kunnen beweren dat dit boek een sociale roman is.
MAAR, gezien mijn opsomming denk ik zelfs aan een METAFYSISCHE novelle of roman.
De auteur heeft zich nadien volledig uit het maatschappelijk leven teruggetrokken en leefde verder als berber, meer nog als een kluizenaar. Wilde géén aandacht voor zijn persoon.… (altro)

Being a series of prose poems slammed together to resemble a novella. Such plot as it has is set in the eponymous hospital, wherein the male patients hold forth on scenes from their life, occasionally joined by hospital staff, presences from the afterlife, and the Grim Reaper himself. Their outpourings are expressed in beautiful, fanciful metaphor, figures of speech, and imagery in general which is striking and beautiful whilst at the same time being extremely dysphemic and vulgar, and violence, though infrequent, can become intense. If one doesn't mind these factors, this is a masterpiece: if one does, it's a diamond in the rough.… (altro)