Paul Baeten Gronda

‘Over de schilderijen werd altijd heel nuffig gedaan. Als ze nieuw waren, dan zouden ze kitsch geweest zijn. Maar ze waren bijna tweehonderd jaar oud, dus waren ze ronduit schitterend. Voorbij een bepaald punt werden dingen te oud, te duur of te bekend voor kritiek. De piramiden, Miles Davis, de meeste relaties.’

Na Nemen wij dan samen afscheid van de liefde (2008) en Kentucky, mijn land (2009) was het uitkijken naar de derde roman van de jonge Belgische auteur Paul Baeten Gronda. Hoewel inhoudelijk totaal verschillend, heb ik met volle teugen genoten van zijn eerste twee boeken. Voor een groot verhaal of vakkundig uitgewerkte plot ben je bij hem aan het verkeerde adres. Aan originele invalshoeken en heerlijk bijtende humor hebben beide boeken daarentegen geen tekort. PB Gronda beschikt nu eenmaal over een aanstekelijke pen en toont vooral een eigen smoel. Ook zijn nieuwe roman Onder vrienden heb ik met veel plezier en in één ruk uitgelezen. In dit dunne boekje (126 pagina’s) serveert de auteur wel een veel luchtiger thema. Een Vlaamse schrijver heeft zich met zijn Italiaanse vrouw in Italië gevestigd en nodigt een aantal (jeugd)vrienden en aanhang uit om zijn dertigste verjaardag samen te vieren door middel van een gezellig etentje. Van aperitief tot afwas volgen we de gebeurtenissen in en rond de ruime villa van het jonge koppel.

Niet dat er geweldig veel gebeurt in deze relatiekomedie, maar de opbouw (die sterk doet denken aan het diner van Herman Koch) suggereert een zekere spanningsboog. Daarnaast schept PB Gronda met een dergelijk hoofdpersonage en setting de illusie dat hij de lezer inkijk geeft in een delicaat stukje privé-leven. De vilaine gedachtenspinsels waarmee het ik-personage zijn situatie beschrijft en de bonte vriendengroep neerzet lezen amusant weg. De karakters blijven echter allemaal hangen in ééndimensionale typetjes. De kleine intriges, geheimpjes en onhullingen bieden weinig verrassends en leiden ook niet tot de verwachte climax. PB Gronda serveert de lezer met deze strak geregisseerde stijloefening vol spitante dialogen en verfrissende oneliners wel een flinke portie amusant entertainment van hoog niveau! Ladlit waarmee hij een groter publiek zal kunnen aanboren dan met zijn vorige twee romans. En terwijl in Kentucky, mijn land onmiskenbaar filmische kwaliteiten opdoken, zit er deze keer een theaterstuk in waaraan goede karakteracteurs zich eens flink zouden kunnen uitleven.

‘Verjaar jij eigenlijk graag?’ vroeg Bill. Ik vond dit de eerste goede vraag die hij had gesteld. En hij had veel vragen gesteld. Het was geen topvraag, maar je kon er wel wat mee.’… (altro)