"Zal ik ...?!" schreeuwt hij de commandeur toe. Die knikt en even later heeft de jongen de plaats van de matroos ingenomen. Snel beweegt hij de plank door het water. Het is moeilijk roeien. Telkens grijpt een golf het vlot aan, duwt het omhoog, om het dan weer neer te smakken in een diep dal.

Cornelis ontdekt vrouwen, die hun kinderen in draagdoeken meesjouwen. Ze komen uit hun primitieve huisjes te voorschijn, drommen samen en kijken nieuwsgierig naar de naderende mannen. Maar als die dichterbij komen wijken ze achteruit en de bemanning van de Terschelling leest de angst op hun gezicht, de angst voor de blanke mannen. Zulke witte gezichten hebben ze nog nooit gezien! Geen wonder, dat de kinderen het op een huilen zetten.

Terwijl de jongen een paar vruchten ontschilt, om er zijn ontbijt mee te doen, schrikt hij op door de schreeuw van een papegaai ergens in de bomen. Op hetzelfde ogenblik vliegt de vogel hem rakelings voorbij. Verwonderd kijkt Cornelis op, als de takken van de dichtstbijzijnde manghesenboom heftig in beweging komen. Het lijkt, of een rukwind door de boom vaart. De schrik wordt angst, als hij ineens het gevlekte lichaam van een jonge panter ziet.