Vlaminck weet een verhaal te vertellen. Hier voert hij Leo Lenaerts ten tonele, geboren en getogen in Lillo. Maar zijn geboortedorp verliest zijn reden van bestaan en moet verdwijnen voor de uitbreiding van de haven. Op eenzelfde manier lijkt Leo Lenaerts te moeten verdwijnen omdat zijn leven geen zin lijkt te krijgen. Hij blijkt niet eens degene te zijn die hij denkt te zijn. Leo ontmoet doorheen zijn leven nog andere figuren die eerder buiten de lijnen van de samenleving vallen, en waarmee hij wel enige verbondenheid kan voelen. Het afwisselen van de verschillende hoofdstukken uit het leven van Leo, soms door anderen verteld, met lezersbrieven die Leo naar diverse kranten stuurt om zo zijn ongenoegen lucht te geven, is een mooie vondst van Vlaminck. Maar bij Leo leidt het outsider zijn tot steeds meer uitgesproken agressieve fantasieën en voornemens.
De sprongen in tijd en ruimte waarmee Vlaminck het verhaal van Leo vertelt, voelden aanvankelijk wat vreemd aan maar eens ik mee was het zijn manier van schrijven werd het een boek dat mij meermaals deed terug denken aan verhalen zoals ik die als kind hoorde vertellen. Een onmiskenbaar Vlaams verhaal dat de lezer geregeld een spiegel voorhoudt van de samenleving waarin we leven. ( )