Brodsky's compilation of essays, speeches, lectures, and letters cover a variety of topics. Here are my most memorable aspects of Brodsky's On Grief and Reason: I loved the list of poets that should be read in their native tongue (German, Spanish, Polish, French, Greek, English, Dutch, Portuguese, Swedish, and Russian. Interestingly, he does not include Italian.). Poetry should be right next to the Bible in hotel nightstands. The joke is the Bible won't mind as it "doesn't object to the proximity of the phonebook" (p 203). Brodsky stresses the importance of poetry on a nation. He later includes a seminar given to people "ignorant or poorly acquainted with Robert Frost (p 223). He pulls apart the poetry of Thomas Hardy. "The Convergence of the Twain" was fascinating. The letter to Horace was surprisingly sexual. Despite all this, I found that one of the most fascinating points Brodsky makes is that if he had been a publisher, he would have insisted on putting the "exact age" at which an author composed his or her work on the cover of their book. ( )

Ik heb me nogal geërgerd over het artikel dat Marc Reugebrink, overigens een voortreffelijk journalist, over dit essayboek van Brodsky schreef. ( http://reugebrink-recensies.skynetblogs.be/post/3223613/brodsky-joseph ) ; Hij bestempelde Brodsky's proza als apodictisch, ridicuul en hooghartig cynisme! Ik vind niet dat dit predikaten zijn die dit briljante boek de juiste eer verleent die het verdient. Niet zoals Marc Reugebrink houd ik duidelijk wel van auteurs met een duidelijke zeggingskracht; ze maken literatuur juist visionair. Ik wil zelfs meer zeggen, het is een voorrecht van de trage en aandachtige lezer om elk woord van Brodsky tot zich te laten doordringen. Een auteur van zijn soort, die erin slaagt om je ruim 500 bladzijden dwingend de keel toe te snoeren, die met een dwingende pen en vanzelfsprekend gezag literatuur gewoon uitademt terwijl hij tot je spreekt, kelder je gewoonweg niet met een negatieve recensie. Bovendien krabbelt Reugebrink op het einde van zijn artikel enigszins terug met de goedmakende zinsnede dat 'een meer belangeloos uitspreken van zijn overtuiging sterker had gewerkt', wat volledig in tegenspraak is met de literair-existentialistische drive van een moeilijk leven, waaruit dit boek tot stand kwam. Sorry Mijnheer Reugebrink, maar literaire giganten tappen uit een ander vaatje dan scribenten met een nine to five job... ( )

NA