I think about life, and I think about death...and then I think some more, and now I prefer neither over the other. Human existence is absurdly comedic, and painfully miniscule simultaneously. There is no such thing as a heroic death nowadays.... ( )

This wraps up the tetralogy, that much is clear. A fourth manifestation of Honda's object of fascination... we do get a good peek at the character of Toru, a chapter of the writings of his diary for example. The whole thing certainly has a kind of nihilistic flavor. Beauty and death. Everybody seems to treat each other as a pawn on their chess board. Maybe the whole thing is a tale of what can happen when Buddhism meets the modern world. It'd be interesting to construct a similar narrative, but about Westerners confronting Buddhism. Of course Buddhism has hardly imposed itself in the Western world. but still, in little pockets, it might be possible. Nova Scotia maybe. Perhaps Kerouac could be the counter narrative.

Yeah this whole thing is just dripping with sensuality of all dimensions. It's got so many competing layers of meaning, a tangled mat of seaweed washed up on the rocks and rotting. ( )

Oi! A complex fourth novel in the "Sea of Fertility" tetralogy has my head spinning. Mishima's prose is lyrical and mystical and evocative. The themes of reincarnation, cultural and personal decay, and coming to terms with death continue from the previous novels. The protagonist, Honda, believes he has found yet another reincarnation of his friend, Mitsugae. Then good and evil battle each other until the entire plot twists and throws all beliefs into question. Is the title a reference to each of us being angels who decay with time? Are all of us fallen angels? The reader I is left with all the existential, philosophical questions unanswered. Somehow it all works. ( )

"There is nothing in the least special about you. I guarantee you a long life. You have not been chosen by the gods, you will never be at one with your acts, you do not have in you the green light to flash like young lightning with the speed of the gods and destroy yourself. All you have is a certain premature senility. Your life will be suited for coupon-clipping. Nothing more."

--The Decay of the Angel by Yukio Mishima

Holy Krakatoa, that's some stiff medicine, Mishima. Or poison. While not my favorite book of the tetralogy, it is a worthy culmination. A slow rotting and realization over time. Maybe quick self-destruction should be left to those with passion and the acrid bite from years by acid at the bottom of the throat. ( )

Yukio Mishima: De zee der vruchtbaarheid
De afgelopen weken heb ik de cyclus "De zee van de vruchtbaarheid" van Yukio Mishima gelezen. De cyclus bestaat uit de volgende delen:

1) Lentesneeuw (Japan, 1968): 389 blz: Uit het Engels vertaald door Gerrit de Blaauw (1986): Uitgeverij Meulenhoff




2) Losgebroken paarden (Japan, 1968): 398 blz: Uit het Engels vertaald door Marion op den Camp (1987): Uitgeverij Meulenhoff




3) De tempel van de dageraad (Japan, 1970): 324 blz: Uit het Engels vertaald door Gerrit de Blaauw (1987): Uitgeverij Meulenhoff




4) Het verval van de hemelinge (Japan, 1971): 231 blz: Uit het Engels vertaald door Maxim de Winter (1989): Uitgeverij Meulenhoff



Centraal in "Lentesneeuw" staat de liefdesgeschiedenis tussen de jongeman Kiyoaki en het meisje Satoko. Ze zijn al van jongsaf bevriend en allebei opgegroeid bij families van goede komaf. Kiyoaki heeft een knap uiterlijk met 3 kleine moedervlekjes op zijn zij en is nogal lui op school, dit in tegenstelling tot zijn enige vriend Honda die hard studeert om op de universiteit toegelaten te worden. Aanvankelijk weet Kiyoaki niet of hij Satoko de liefde moet verklaren, maar als Satoko wordt uitgehuwelijkt aan een prins doet hij dit alsnog waarna een heftige affaire volgt. Ook komen in dit deel 2 Siamese prinsen voor die willen studeren in Japan en die bevriend raken met Kiyoaki en Honda. De liefdesgeschiedenis loopt niet goed af, Satoko raakt zwanger, moet een abortus laten plegen en wordt weggestopt in een klooster waarna Kiyoaki haar ondanks zijn smeekbeden niet meer mag bezoeken.
Anna van Gelderen heeft een zeer gedegen recensie geschreven van "Lentesneeuw".

In "Losgebroken paarden" gaat het verhaal verder met Honda die intussen rechter is geworden. Hij maakt kennis met de Kendovechter Isao, die een zoon is van de vroegere huisleraar van Kiyoaki. Omdat hij geboren is net na de dood van Kiyoaki en ook de 3 moedervlekjes bezit ziet Honda hem als een reïncarnatie van Kiyoaki. Isao is helemaal weg van het verhaal van "Het verbond van de goddelijke wind" waarin een groep Japanners een samenzwering pleegt om de westerse invloeden van Japan af te schudden. Isao droomt ervan om zelf zo'n plan uit te voeren en verzamelt een aantal jongeren om zich heen om dit ten uitvoer te brengen.

In "De tempel van de dageraad" reist Honda als advocaat naar Thailand. Hij ontmoet het prinsesje Ying Chan, dat enkele vragen van hem goed beantwoordt en dat hij ziet als een reïncarnatie van Kiyoaki en Isao, zeker als blijkt dat ook zijn de 3 kleine moedervlekjes op haar zij heeft. Later komt zij naar Japan en biedt Honda haar de ring aan die aan een van de Siamese prinsen heeft toebehoord.

In "Het verval van de hemelinge" adopteert Honda de zestienjarige Toru als zijn zoon omdat hij hem ziet als een reïncarnatie van Kiyoaki, Isao en Ying Chan. Er ontstaat een strijd tussen Toru en Honda waarmee de serie eindigt.

Ik vond het eerste deel geweldig en de daarop volgende delen steeds iets minder. Vooral de vele uitweidingen over religieuze zaken en het Boedhisme vond ik iets te veel van het goede.
Voor een zeer gedegen recensie in het Engels van allevier de delen zie de links naar de website van Tony Mallone die deze serie verkoos tot zijn favoriete boeken van 2009 en op wiens aanraden ik de serie heb gelezen.
Koen de Jager heeft een recensie geschreven van "Het gouden paviljoen", een ander boek van Mishima